مَردی که هرگز زنده نبود و هرگز نخواهد مُرد

یکی از کاراکترهای دوست داشتنی من پوآرو و شرلوک هلمز هستند. به داستان های رمز و راز دار بسیار علاقه مند هستم.

به خصوص شرلوک هلمز. کارکتر جالبی دارد، اهل تغییر قیافه است ودر تحقیقاتش بعضا به صورت فیزیکی هم درگیر می شود.

خانه شرلوک هلمز در لندن در خیابان Baker است.

کلاه و پیپ او هم که جزو برندش می باشد.

همکار او دکتر واتسون بود و شخصی که شرلوک هلمز همیشه او را تعقیب می کرد، پرفسور موریارتی بود.

در طبقه پایین خانه او که در حال حاضر موزه است. کلاه ها و پیپ های مدل شرلوک هلمز را می فروشند. شاید شما هم مثل من که چند سال پیش فکر می کردم شرلوک هلمز یک کارآگاه واقعی در قدیم بوده هنوز اینگونه فکر کنید.

شرلوک هلمز یک شخصیت داستانی است، شخصیتی که خالق آن آرتور کانن دویل است.

پیش خودم به این فکر می کردم که چگونه می شود داستانی آنقدر دقیق با آدرس خانه نوشته شود و بعد از آن چندین سریال و فیلم سینمایی (فیلم سینمایی شرلوک هلمز 1 و 2 با بازی زیبای رابرت داونی را از دست ندهید) از روی آن بسازند تا به امروز که آن آدرس و آن خانه ی این شخصیت داستانی اینقدر معروف بشود و یکی از موزه ها و گردشگری های لندن به حساب بیاید.

به این کار انگلیسی ها چه می توان گفت؟ استفاده حداکثر از منابع و ظرفیت ها یا احترام به هنر و گذشتگان یا شاید هر دو

با تشکر

حمید طهماسبی