آدم خوب پولدار، آدم خوب بی پول

آدم خوب پولدار، آدم خوب بی پول را در وهله اول که نگاه کنیم شاید یاد کتاب “پدر پولدار، پدر بی پول” بیافتیم. ولی فضای صحبت من اصلا مثل آن کتاب نیست.

هر کدام از ما در زندگی دیدگاهی داریم در مورد “واژه پول” و بیشتر به خود “پول”.

برای اینکه بتوانید دیدگاه خود را در مورد پول با یک متر درست بسنجید، توصیه می کنم به سری درس های روانشناسی پول متمم نگاهی بیندازید.

بعضی ها تمام زندگی خود را وقف پول می کنند و هرکسی را با میزان اندوخته مالی و درآمدش می سنجند. دسته دیگر برای درآمد بالا بسیار زحمت می کشند برای اینکه هدف های بزرگی دارند. بعضی ها از اینکه زمان بیشتری را در کنار خانواده باشند حس خوبی می گیرند، گروهی برای مدت زمان کوتاهی خانواده را در اولویت دو قرار می دهند برای کسب درآمد بیشتر زمان صرف می کنند، و سپس اولویت خود را تغییر می دهند. کسانی دیگر اول ترجیح می دهند از لحاظ مالی تامین باشند و بدون دغدغه اقدام به تشکیل خانواده کنند و …

خلاصه اینکه هر کسی به یک شکل برای پول تصمیم گیری کرده، حتی کسی هم که به پول فکر نمی کند تصمیم گرفته است که به پول فکر نکند.

چندین سال پیش در مطلبی که در مورد پول بود نوشته بود: پول، این خدای کاغذین دارای توانایی های بسیاری است.

قبل از آن این تعبیر را جایی ندیدم و بعد از آن هم جایی نخواندم.

شاید هر کدام از ما در مورد اینکه پول چه هست یا چه چیزهایی نیست نظر های متفاوتی داشته باشیم ولی شاید روی این اتفاق نظر داشته باشیم که پول در میزان سطح رفاه نقش تعیین کننده ای دارد و رفتار هر کس بعد از داشتن آن متفاوت می شود(لزوما این را با سوگیری منفی برداشت نکنید. کسی که بعد از پول دار شدن به خیریه کمک می کند رفتارش متفاوت شده است )

نه تنها رفتار ما عوض می شود بلکه رفتار دیگران هم با ما تغییر می کند.

معمولا افرادی که بیشتر اطراف ما هستند هم تغییر می کند. هم از طرف خود شخص و هم از طرف اطرافیان. به یک مثال دقت کنید تا کمی جوّ را تلطیف بخشم.

زمانی که شخصی می خواهد به استقلال مالی برسد، پس هدف دار زندگی می کند، پس زیاد نمی تواند با یکسری از دوستانی که باری به هر جهت هستند زیاد معاشرت کند (خواه نا خواه در این روند قرار می گیرد) بعد از چندین سال تلاش شاید بالاخره به اهداف خود برسد و رسیدن به هدفش را بتوان در ظاهر او و عوض شدن لباس، ماشین و … دید. اینجاست که اطرافیان می گویند: این از وقتی این ماشین رو خرید دیگه ما را تحویل نگرفت (رویداد را می بینند).

زمانی که می خواهی یک تعداد از اطرافیانت را که به هر دلیل، زندگی با آن ها در مسایل مالی سر نا سازگار داشته (البته این را خودشان می گویند) نگه داری و آن ها را به خانه دعوت می کنید، از آنان پذیرای می کنید. بار دیگر و بار دیگر این کار را انجام می دهید ولی در دفعات بعد متوجه می شوید که آن دوستان دیگر به خانه شما نمی آیند و تمایل به نداشتن رفت وآمد دارند. علت را که پیگیر می شوی متوجه می شوید چون آن ها نمی توانند زمانی که به خانه شان می روید مانند شما پذیرای کنند. دردناک تر این است که این حرف را به خودتان نمی زنند که شما توضیح دهید که همان قدر که آنان را می بینید چقدر به شما خوش می گذرد و اصلا در قید و بند این فکر ها نیستید. این را مطرح نمی کنند (تا شما آن توضیح را بدهید) و کم کم از زندگی شما کم رنگ تر می شوند.

بله، رفتار ها در بودن یا نبودن پول بسیار متفاوت می باشد.

اما صحبت من این است، بعضی از افراد زمانی که به پول می رسند ۱۸۰ درجه عوض می شوند. انگار که آن شخص قبلی را برده اند و یکی دیگر به جایش آورده اند. بی دلیل نیست که می گویند هر کس را که می خواهی بشناسی به او پول و قدرت بده (البته پول خودش قدرت هم می آورد و دراینجا این دو کلمه مترادف همدیگر هستند).

پس یک آدم خوب غنی (شما پولدار بخوانیدش) همین است (از لحاظ اخلاق و رفتار مربوط به پول) و دیگر از لحاظ مالی اگر قرار بوده تغییری بکند، کرده و شما نتیجه آن را دارید می بینید که، حاصل آن آدم خوبی از آب درآمده.

ولی آدم خوب بی پول، هنوز آن آزمون را نداده و شاید هم هرگز این آزمون را ندهد یا نخواهد دهد.

پس برای من آدم پولدار خوب قابل احترام تر و موفق تر و قابل اعتماد تر از آدم بی پول خوب است.

ممنون که وقت گذاشتید و این متن را خواندید، شایان ذکر کنم که من، خودم آدمِخوبی هم نیستم که بخواهم در مورد خوب های پولدار یا خوب های  بی پول نظری دهم اما این صرفا مشاهدات من از زندگی این افراد و تجربه پای صحبت هایشان نشستن بود، که دوست داشتم به صورت یک جا در این پست این را روایت کنم.

با تشکر

حمید طهماسبی