با بیشتر دوستان که صحبت می کنم علاقه دارند این کارها را انجام بدهند:
- مطالعه
- زبان انگلیسی یاد بگیرند (یا یک زبان خارجی دیگر)
- باشگاه بروند
- به کاری پولساز مشغول شوند یا راه بیاندازد
- صبح زود بیدار شوند
یک مورد دیگر هم به صورت ضعیف تر هست:
- یک سازی یاد بگیرند
دوست دارند این کارها را انجام بدهند، ولی وقتی در نهایت به زندگی آنان نگاه می کنیم هیچ اقدامی انجام نمی دهند. منظورم از هیچ اقدامی، دقیقا هیچ اقدامی است. چون من تفریح را هم یک اقدام می دانم.
به زندگیشان که نگاه می کنی سرشار است از زمان های خاکستری و انجام چند کار همزمان، و این را نیز هنر و توانایی می دانند.
به راحتی زمان را می کشند و هیچ کاری انجام نمی دهند.
معمولا منتظر شنبه هستند یا اول ماه. نه نه اشتباه نکنید افق فکریشان کوتاه تر است از اینکه بخواهند به اول سال آینده فکر کنند که بخواهند کاری را به اول سال آینده بیندازند، مگر اینکه نزدیک سال جدید باشند (مثلا ۲۰ اسفند).
یک جملاتی که من خیلی آن ها را دوست دارم :
برای انسان فعال، هفته هفت امروز و برای افراد تنبل، هفته هفت فردا است.
بهشت به بهاست نه به بهانه
یک سری از دوستان دیگرم دچار بازی پیچیده تری هستند، می گویند:از فردا دیگر سر این کار نمی روم
ولی متاسفانه این حرف را چند سال است می شنوم و کماکان همان کار را ادامه می دهد.
به نظر من کسی که خودش را دوست داشته باشد برای رشد مهارت های خودش وقت می گذارد تا بتواند راه زندگی خود را با تصمیم های آگاهانه تر و با اراده ای قوی تر بپیماید.
هر وقت کمی در کارها تنبلی می خواهم بکنم (واژه درست تر به جای تنبلی، اهمال کاری است) یاد این جمله می افتم:
تنبلی دزد آرزوهاست.
وجودم را ترس فرا می گیرد، بلند می شوم و می دوم.
با تشکر
