در چند سال گذشته چندین تن از ورزشکارهای بنام و جوانمان را از دست دادیم.
من بدون اینکه اسم ببرم مطمئن هستم شما هم آن ها را می شناسید. چرا در این سن ورزشکاران ما فوت می کنند؟
من نه پزشک هستم ونه جامعه شناس و نه هر چیزی که مربوط به بررسی این علل می شود. من فقط و صرفا یک مشاهده گر هستم که دیدگاه خود را می خواهم بازگو کنم.
بله به نظر من این ها قهرمان نیستند،
چون می خواهند قهرمان باشند و مطرح، زیر فلش دوربین ها باشند و روی مجله
ورزشکار، اهل مهمانی، قلیان و …
ماهانه چندین میلیون خرج بدنشان هست (البته کاملا درست است)
هزار و یک جور آمپول و قرص و پودر استفاده می کنند. (این هم به من و شما چه. از پول خودش بوده با بدن خودش)
اما و اما و اما
می روند ازدواج می کنند و فرزند دار هم می شوند.(حالا تو دیگر تنها نیستی و مسئولیت دو نفر دیگر را نیز داری)
بعضی از این به ظاهر قهرمانان ماهانه حدود ۱۰ میلیون تومان هزینه بدنشان هست و سالی ۲ الی ۳ بار برای قهرمانی و مسابقات شرکت می کنند و بعد هم بر اثر استفاده از همین مواردی که هر انسان عادی استفاده نمی کند، بعلاوه استفاده همان هایی که انسان های عادی هم در باغ و مهمانی استفاده می کنند. منجر به فوت می گردد
حالا چه مانده!
یک زن، یک فرزند، یک جامعه گرگ
من نمی گویم قهرمانی بد است، ارشد یک تیم بودن بد است.
من نمی گویم قرص، سوماتروپین، آمینو، وِی و پمپ بد است اما برای بدن بسیار ضرر دارد و آسیب می زند.
این درست نیست شب قلیان بکشید و فردا برای اینکه در تمرین کم نیارید و خون رسانی درست انجام شود، مکمل پمپ بخورید.
اگر می خواهی این راه را ادامه دهی، زن و بچه را بیخیال
اگر می خواهی خانواده تشکیل دهی و خود را در مقام بسیار سخت و پر مسئولیت و قهرمانه پدر قرار دهی، این کار ها چیست؟!
پس به نظر من شما قهرمان نیستید.
آنها انسان های خود خواه و بی منطقی هستند که نه تنها برای خود ارزش قائل نیستند بلکه برای عزیزترین کسانشان هم ارزش قائل نیستند. آن ها اوج آینده بینی شان تا نوک بینی بوده و زندگی را بر شات ها می بینند.
با تشکر
