اصل رتبه یک

اصل رتبه یک، نکته مهمی است که حدود سه سالی می شود که ذهن من را درگیر خودش کرده است.

با دانستن اصل رتبه یک متوجه می شویم که چرا باید در رقابت برای رتبه اول شدن تمام تلاش خود را بکنیم و بدانیم فرق اول با دوم بیش از آن چیز است که در وهله اول برای ما نمایان می شود.(در دنیا این اصل را با Winner-takes-all می شناسند.)

رتبه اول تمام چیزها را می برد، نه فقط رتبه یک را

نفر اول کنکور با نفر دوم کاملا متفاوت است

مدال طلا با مدال نقره کاملا متفاوت است

آنقدر مدال طلا در المپیک مهم است که اساس طبقه بندی فقط براساس مدال طلا است و دیگر هیچ. (نشان از اهمیت نفر اول)

جدول رو به رو  مربوط به نتایج المپیک ۲۰۱۶ می باشد.

به ردیف ۸ و ۹ دقت کنید. ایتالیا ۹ مدال نقره بیشتر از کره جنوبی دارد. اما یک رتبه پایین تر است چون کره جنوبی یک طلا (بگذارید باز تاکید کنم، تنها یک طلا بیشتر دارد). در صورتی که ایتالیا در مجموع ۷ مدال بیشتر از کره جنوبی دارد.

به ردیف ۱۸ و ۱۹ دقت کنید. نیوزلند با ۷ مدال نقره بیشتر یک جایگاه از کوبا پایین تر است.

انگار که المپیک بیشتر برای نفر دوم و سوم جنبه صوری دارد و فقط برگزار می شود برای رسیدن به نفرات اول.

می توانید نگاهی به مبالغی که به نفر اول و دوم و سوم داده می شود بیندازید. جایزه نفر اول نسبت به نفر دوم حدودا دو برابر است.

ارزش خودِ مدال هایی که می دهند براساس هزینه و مواد ساخت آن:

طلا ۶۰۰ دلار، نقره ۳۲۵ دلار و برنز ۳ دلار می باشد. آنقدر این رقابت و این اصل مورد حمایت است که نفر سوم عملا دیده نمی شود.

چندین سال پیش در Harvard Business Review هم در این مورد نوشته شد و تاکید بیشتر هم باز در مورد ورزش بود. آن جا هم مثال تنیس زده می شود. در ادامه می گوید که تنیس بازی که اول می شود سهم بیشتر شهرت را می برد، برندها می خواهند با او قرارداد ببندند و اوست که درامد بیشتری دارد.

شاید پیش خودتان بگویید این المپیک هست و ورزش سند خوبی برای بسط دادن “اصل رتبه یک” به کل زندگی نیست .

با اینکه با شما موافق نیستم اما مثال از حوزه دیگری می آورم.

اما این بار اتفاقا تفاوت رتبه اول و دوم فاحش تر است.

طبق آمار ۶۰% کلیک های سرچ گوگل مربوط به سه لینک اول است و براساس آماری دیگر حدود ۳۵% فقط مربوط به لینک اول (بیش از نیمی از همان ۶۰%) می باشد.

برای نفر اول بودن لزوما نباید عالی و بدون نقص بود، بلکه تنها کافیست از بهترین موجود، کمی بهتر باشیم. اینجاست که همان کمی بهتر بودن باعث می شود تمام مزایای اصل رتبه یک شامل حال ما شود.

برای دستیابی به رتبه یک، نه تنها به تلاش، صبر، تمایز، مهارت انجام کارهای تکراری، تفویض اختیار، مطالعه، دقت، تمایز و برنامه ریزی نیازمندیم بلکه کمی هم بخت باید یار ما باشد.

اشتباه نکنید!

مبادا رتبه یک بودن را با اولین بودن اشتباه بگیرید.

First-Mover ها لزوما رتبه یک نخواهند بود، حتی درصد احتمال شکستشان خیلی بیشتر از کسانی هست که بعدا وارد آن حوزه می شوند.

این متن با همکاری محسن بازیاری نوشته شده است.

باتشکر

حمید طهماسبی